Eindelijk heb ik alle Dingetjes op de foto gezet. Ik was hier in 2020 al mee begonnen in mijn atelier aan het Damsterdiep, maar ik kreeg de belichting niet goed, alles werd te grijs en het werd niet zoals ik wilde. Ik heb het er bij laten zitten. Bovendien kwamen er steeds weer nieuwe werkjes bij. Blijkbaar was de serie nog niet af. En dan waren er ook nog de doosjes om elk Dingetje een thuis te geven. Het was een ongoing project en ik dacht: ‘Het komt nog wel.’ Little did I know. Na een pauze van zwanger zijn en fulltime voor mijn baby zorgen, kwam er uiteindelijk meer tijd voor mezelf. ‘Foto’s maken, foto’s maken’, fluisterde een zeurend stemmetje zachtjes op de achtergrond in mijn hoofd. Het voelde alsof ik niet met iets nieuws kon beginnen als ik de Dingetjes niet een duidelijke plek en ruimte zou geven. Deze werkjes zijn een belangrijke stap in mijn ontwikkeling als kunstenaar. Het is de eerste serie die zo vanzelfsprekend en vreugdevol is ontstaan. Het zijn de eerste werken waar ik echt verliefd op ben geworden. Met de Dingetjes heb ik voor mijn gevoel meesterschap in onbenulligheid bereikt.
Nu ben ik dus bezig met het verwerken van de foto’s en ze zijn net als toen, helemaal niet zoals ik voor ogen had. Weer te grijs. De ene foto te overbelicht, de andere te roze of te mistig. Hoe kan het toch dat de NEF-foto’s die uit een camera komen zo perfect zijn en de jpegs’ zo waardeloos? Allemaal gedoe. Ik kan me er niet mee bezig houden, dan maar niet perfect, het moet nu gebeuren, ik wil verder.
