Twee jaar lang wist ik niet in welke richting ik mijn kunst wilde laten gaan. Ik verlangde voornamelijk naar vrijheid van al die zelfopgelegde ideëen waar mijn werk (en mijn leven en ik) aan moest voldoen.
En ja, ik bleef creëren, intensief met vlagen, dat was het probleem niet. Maar waar was het plezier gebleven? Waar was die innerlijke weerstand eigenlijk precies van opgebouwd? Ik wilde weer thuiskomen bij het pure maken. Zonder oordeel, vanuit de kern, zoals een kind. Ik heb zelfs een hele lading tekeningen gepost die ik waardeloos vond. Heel moedig, maar toch. Wanneer het innerlijke proces belangrijker is dan de uitkomst, voelt het alsof het niet telt. Het eindresultaat is immers niet een expositie, maar een verandering van binnen.
Sinds kort begin ik weer gevoel van richting te krijgen. Ik ben bezig met iets nieuws! Natuurlijk ben ik bang dat dit gevoel weer zoek raakt, dus ik ben heel voorzichtig. Schuifelvoetje voor schuifelvoetje. In mij is een groen sprietje uit een piepklein zaadje ontsproten. Ik geef het elke dag een beetje water en zie wel…
