Dingetjes is een serie beeldhouwwerkjes die met gezonde zelfspot de ruimte opvrolijken. Zoals bijna al mijn werken hebben ze afdankertjes als vertrekpunt. Deze komen meestal uit één van mijn vorige creaties. Ik breek mijn beeldhouwwerken en installaties na verloop van tijd weer af.
Na de deconstructie van het werk In Here was de vloer van mijn atelier bezaaid met stukjes pur-schuim. Een heleboel nietszeggende karakterloze non-vormen, klaar om in de prullenbak te verdwijnen. Op een moment van verveling (ik moest al heel lang mijn atelier opruimen), raapte ik een paar stukjes op en bekeek ze met frisse ogen. Ik begon ermee te spelen, voegde klei, tape, spijkers, saté-prikkers, stukjes touw, aluminiumfolie, takjes en houten plankjes toe. Het was alsof ik zandkastelen aan het bouwen was. Als een kind maakte ik de constructies en had daarmee de grootste lol.
In 2020 heb ik de Dingetjes geëxposeerd in de Portiersloge. In plaats van ze af te breken na de presentatie, zoals ik normaal gesproken zou doen, heb ik ze gehouden. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen. Ik was verliefd geworden op deze prachtige onbenullige werkjes.
Bovendien kwamen er steeds weer meer Dingetjes bij. Het project kabbelde rustig verder en de hoeveelheid werkjes verdubbelde. Er moesten doosjes komen, elk Dingetje verdiende een op maat gemaakt verblijf. Een periode van meten, snijden, vouwen en plakken brak aan.
Toen dat was afgerond werd het tijd voor foto’s. Dit was het enige onderdeel van Dingetjes, dat niet harmonieus is verlopen. Na een eerste ‘mislukte’ poging in mijn atelier, had ik geen zin meer en stopte ik er mee. Toch bleef het aandacht vragen, ergens achter in mijn hoofd was altiid wel een stemmetje dat fluisterde: Foto’s maken, foto’s maken. In mei 2024 besloot ik het weer op te pakken. Ik had het gevoel niet met iets nieuws te kunnen beginnen als ik mijn Dingetjes niet goed had vastgelegd. Na veel tijd gestoken te hebben in het bouwen van een fotostudio in mijn huis, het fotograferen van de werken, kwam ik afgelopen september voor de tweede keer tot de conclusie dat het niet was gelukt.
De weersomstandigheden waren leesbaar op de foto’s. De ene foto te roze, de andere te geel, weer een andere te blauw, schaduwen die variëren van niet bestaand tot zeer donker. Wat een teleurstelling. In een opwelling heb ik alle foto’s weggegooid op mijn computer en de prullenbak geleegd. Waar ik nu dan weer spijt van heb. Nou goed. To be continued? Ik weet het nog niet zeker.
Groetjes Suzanne Bodde