In Here is niet meer. De zwarte bol met de witte takken is een werk dat ik voor mijn doen lang in tact heb gehouden. Toen ik Compositie in de Vensterbank ging maken, moesten zijn takken eraan geloven. Eén voor één zaagde ik ze af. Ook de zwarte stof, die met gekleurde spelden in de bol van purschuim was geprikt, kreeg een tweede leven in het vensterbankwerk.
Een naakte en gekortwiekte bolvorm bleef over en lag een lange tijd in een hoek van mijn atelier. Op een dag besloot ik de overblijfselen weg te doen. Ik scheurde de stukken purschuim van het lijf. Dit was lastiger dan je denkt, pur wordt ontzettend hard. Toch ging ik door, tot ik met dit karkas in handen stond. En ik was verliefd. Verliefd op het geplukte werk. Ik probeerde mijn poëtische gevoelens voor het karkas te delen met mede-ateliergenoten, bezoekers en vrienden. Niemand leek de magie te voelen. Nou ja, maakt niet uit, als ik het maar kan zien.
