We deden mee aan Buurtcultuur op 2 juni, een feestelijke dag waarin veel creatieven in de Grunobuurt lieten zien waar ze mee bezig waren. Er waren optredens, exposities, lezingen en workshops. Doeke hielp mee met de organisatie en we maakten een expositie in ons trapgat. We hingen tekeningen van Doeke en Hansje en een aantal Dingetjes van mij op. Het zag er erg leuk uit. De ochtend van de dag zelf hielpen Hansje en Doeke mee met het sjouwen van de banken en de tafels op het plein van het buurtcentrum. We kregen heerlijke soep en brood en na het openingspraatje deden we mee met een djembéworkshop op het plein. Daar gingen Hansje en ik even helemaal los.
Ik was eigenlijk nog helemaal uit mijn doen omdat Hansje recent met de peuterspeelzaal was begonnen. Ze vond het eerst leuk, maar wel spannend. En toen ze op een gegeven moment de hele ochtend meedeed, was het te lang. Ze zei het letterlijk tegen me. Dus ging ze eerst weer korter, maar 2 keer was het echt brullen en huilen toen we haar daar lieten. En dat raakte me zo diep, dat ik helemaal van slag was. Ik had me altijd voorgenomen dat ik haar hand zou vast houden tot zij los zou laten en nooit een wrede scheiding te forceren. We hebben erover gepraat, het is zo fijn dat ik gesprekjes met haar kan voeren. Toen ik zei dat ze eerst weer korter ging, omdat ze het zo moeilijk vond, zei ze blij verrast: ‘Oh, dank je wel!’ En ze gaf me direct een dikke kus. Vanaf toen ging het weer beter. Oh, wat heeft me dat een energie gekost, een heel nieuw luikje aan diepe angsten ging bij me open. Doorleven en voelen en toelaten en lief zijn voor mezelf. Maar goed. Buurtcultuur was een super leuke dag en ik was erg blij dat we ondanks mijn overemotionele weken toch mee hadden gedaan. Onze expositie werd goed bezocht en aan het einde van de dag waren we alle drie blij en voldaan.
